Een aangename combinatie van traditionele cultuur, prachtige architectuur, rustige stadjes en mooie natuur. Zo stond het in de brochure en dat deed ons besluiten om dit deel van Spanje te bezoeken.
We hebben een vlucht om 12h en afspraak in de luchthaven met de medereizigers, 20 in totaal, en onze VTB reisleider Alex Stevens, een hyperactieve, spring-in-'t-veld zeventiger die ons zal wegwijs maken in het groene Spanje. We vliegen met Iberia, via Madrid naar Bilbao. De Airbus 320 is vreselijk oncomfortabel met beenruimte die naam totaal onwaardig maar we landen wel mooi op tijd op de luchthaven van Bilbao in de late namiddag. Het is er kil en
zwaar bewolkt.
Het late uur, het is inmiddels ver na 17h, belet niet dat er toch nog een stadsbezoek voorzien is. Het oude stadsdeel is echter off limits door een sport manifestatie, een
marathon of triatlon die aan de gang is en de lieftallige vlaamse gids die ons aan de luchthaven opwachtte vergast ons op een korte rondrit doorheen de nieuwe stad. Bilbao bulkt van de monumenten en gebouwen die hier door architecten en kunstenaars met de nodige internationale uitstraling, werden neergezet. De bedoeling van de autonome Baskische regering om bezoekers te imponeren is zonder meer geslaagd. En het
Guggenheim-museum in Bilbao, een van de vier Guggenheim-musea in de wereld, spant hierbij de kroon. De Canadees-Amerikaanse architect Frank Gehry tekende voor het ontwerp en gebruikte glas, kalksteen en titanium platen als bouwmaterialen en het wordt de hemel in geprezen als een voorbeeld van het deconstructivisme, een eigentijdse stroming in de architectuur. Er is een permanente tentoonstelling
“The matter of time“, acht stalen constructies van Robert Hughes, ellipsen van 1034 ton, gesponsord door Arcelor en vervaardigd in de staalfabrieken in Siegen. Er is ook een tijdelijke tentoonstelling van werken van Yoko Ono en Elke, onze lokale vlaamse gids, geeft tekst en uitleg met een enthousiasme die Jan Hoet zou doen blozen.
Het miezert en het is fris. We rijden naar een uitzichtpunt voor het
panorama over Bilbao en de rivier de Nervion. Het had wat minder mistig mogen zijn maar we hebben van hier uit een fraai uitzicht op het Guggenheimmuseum en de nieuwe stad.
Langs de autostrade, met verrassend weinig verkeer, rijden we naar San Sebastian aan de Golf van Biskaje. Mooie stad aan een mooi strand in de
baai van la Concha maar het weer blijft tegenwringen. De bus dropt ons aan het
futuristische Kursaal dat ’s avonds op een originele manier
verlicht is, en we wandelen over de Zurriola brug naar de oude stad met de vele smalle kronkelende straatjes. In de
Basiliek van de Heilige Maria van het Koor is de mis net gedaan en de organist besluit met een daverend solonummertje op het majestueuze orgel. Het is stilaan lunchtime en tijd om de plaatselijke tapas of
pintxos zoals ze hier noemen, uit te proberen. Een uitgebreide, smakelijk ogende collectie hapjes. Even lekker als prijzig.
En dan gaan we naar het prestigieus monument aan het einde van het strand,
El Peine del Viento of de Windkam. Een constructie van ijzer op rots en windgaten die tot stand kwam in samenwerking met een architect Luis Pena Ganchegui. Een plaats waar zee, wind, ijzer en rots samen komen en waar dames met wijde rokken een “Marlyn Monroetje“ kunnen doen boven de windgaten.
Onze volgende stop in het plaatsje Hondarribia valt al helemaal in het water van een pletsende
regenbui. Een wandeling doorheen het stadje is symbolisch en wordt snel afgebroken voor een bezoek aan de plaatselijke parador, waar de eenzame barman tot zijn grote afgrijzen een buslading natte toeristen ziet binnenstromen voor een drankje.
Als we rond half zeven Pamplona naderen worden we er begroet met een waterzonnetje en een
dubbele regenboog.
De tapa’s die als diner opgediend worden kunnen niet wedijveren met pintxos van de lunch en kan je eerder omschrijven als uitgebreide borrelhapjes.
Het is bewolkt, winderig en kil hier in Pamplona, daags na “de moeder aller verkiezingen“ in het thuisland. We blijven een paar uur in Pamplona voor een kort bezoek. Tijdens de jaarlijkse Fiestas de San Fermin worden een aantal stieren door de straten gejaagd en dat trekt steeds een massa volk en eindigt meestal met bulten en builen, veel blauwe plekken en gekwetste ego’s. De stieren trekken altijd aan het kortste eindje tijdens de corrida in de namiddag. Geen loslopende stieren bij ons bezoek, wij wandelen voorbij het
stadhuis (meer dan eens trouwens), bezoeken de kathedraal
Santa Maria la Real met daarin het praalgraf van het koningspaar Carlos III en zijn echtgenote Leonor de Trastamara. We krijgen een blik op de restanten van de omwalling van Pamplona en de gelegenheid om een koffie te slurpen in
Cafe Iruna op de Plaza del Castillo waar Hemingway kind aan huis was toen hij in Pamplona zijn boek “The sun also rises“ schreef.
Terug de bus op en we rijden naar Olite. Een klein stadje maar met een prachtig kasteel, het
Palacio Real de Olite. Oorspronkelijk gebouwd tijdens de 13e en 14e eeuw als een fort, en de thuisbasis van de koningen van Navarra maar het was Carlos III die er in de 15e eeuw een paleis van maakte.
We hebben niet genoeg tijd om het te bezoeken, vinden een eetgelegenheid voor een korte snack en rijden dan verder richting Logroño.
We stoppen in Puente La Reina, een kleine middeleeuwse stad op de Camino de Santiago. In het kerkje El Crucifico is een Y-vormig kruis de publiekstrekker en in de hoofdstraat springen we binnen in de Iglesia de Santiago, maar wat het stadje speciaal maakt is de antieke
Romaanse brug over de rivier de Arga en uiteraard de vele pelgrims op weg naar Santiago.
We rijden nu naar de Bodega Ysios. De Bodega & Bebidas group wou voor hun nieuwe wijn La Rioja Alavesa een speciaal gebouw en namen daarvoor de Spaanse architect Santiago Calatrava in de arm die daar inderdaad een
opvallende constructie voor uit z’n hoed toverde, een golvend dak in aluminium met houten wanden. Pikant detail is dat Calatrava ook controversieel is als architect door de ontsporende budgetten, hoge onderhoudskosten en functionele gebreken van zijn bouwsels. Maar toegegeven te midden de velden en wijnranken valt het ding inderdaad op. We hebben geen afspraak voor een bezoek dus blijft het bij de buitenkant.
En dan naar een andere Bodega Marquès de Riscal. Hier werd aan de architect van het Guggenheimmuseum, Frank Gehry, gevraagd om een specialleke te doen en het resultaat is
The city of Wine dat, al naargelang de mening, staat te pronken of te vloeken in het landschap. Ook hier zit een verder bezoek er niet in want geen afspraak.
We beginnen de dag met een bezoek aan
Santo Domingo de la Calzada, genoemd naar de heilige die naam en faam verwierf omdat hij ten behoeve van de pelgrims naar Santiago een brug over de rivier en een verharde weg doorheen een moerassig gebied legde. Op de plek waar hij stierf werd een kathedraal gebouwd met daarin centraal zijn praalgraf. In de kathedraal zit in een kooi een
witte haan en een kip en dat verwijst naar de legende dat een gebraden kip levend werd. Bij de kathedraal hoort ook een klein museum met enkele mooie stukken religieuze kunst.
We zetten koers naar Burgos door een licht heuvelachtig landschap. Evenwijdig met de baan loopt een stuk van de Camino de Santiago en het is verrassend hoeveel wandelaars gepakt en gezakt daar op te zien zijn.
Burgos is hoofdstad van de gelijknamige provincie in de autonome regio Castilië en León.
De
Catedral de Santa Maria de Burgos is een geweldig imponerend gebouw. De bouw er van begon in 1221 en er werd aan gewerkt tot in de 16e eeuw. Een UNESCO World Heritage Site sedert 1984. We hebben een plaatselijke gids die ons in luimig engels wegwijs maakt. Een van de beroemdheden die er begraven liggen is Rodrigo Diaz de Vivar beter bekend onder de naam El Cid.
Na de middag rijden we naar het dorpje Lerma waar in de 17e eeuw de hertog van Lerma een paleis bouwde dat nu dienst doet als parador.
En we gaan dit keer wijn proeven.
Prado Rey is een wijngoed waarvan de geschiedenis teruggaat tot in de 16e eeuw en dat uitgroeide tot de bodega met kwaliteitswijnen die het nu is. Het hotel waar we de nacht doorbrengen is een historisch gebouw en hoort toe aan het wijngoed. Uitgebreid dineren doen we in de stad.
Het
kasteel van Peñafiel staat als eerste op ons programma. Een langwerpig fort 210m lang en 33m breed, heel indrukwekkend hoog op een heuvel. Oorspronkelijk gebouwd ergens in de 10e eeuw, verschillende keren vernield en herbouwd. Achtereenvolgens fort, paleis, gevangenis en uiteindelijk in 1917 erkend als nationaal monument. Mooi panorama over het omringende landschap.
We rijden verder naar Valladolid, hoofdstad van de autonome regio Castilië en León en van de Provincie Valladolid. Valladolid gaat prat op zijn uitgebreide keuze aan musea, en wij bezoeken er eentje van.
Het Colegio de San Gregorio, een voormalig college van de Dominicanen, vandaag een onderdeel van het Nationaal Museum voor de Beeldhouwkunst, en het huisvest een geweldige collectie beeldende religieuze kunst verzameld van over heel Spanje. Heel mooi.
We lunchen goed en goedkoop in een van de vele eethuisjes slenteren nog wat rond en rijden dan verder naar Tordesillas, bekend omdat in 1494 hier het
verdrag van Tordesillas werd getekend die de niet-Europese westelijke wereld netjes verdeelde tussen Castillië en Portugal. En even bekend omdat hier de moeder van onze eigen Keizer Karel V, Johanna van Castillië ook wel
Johanna de Waanzinnige haar laatste levensjaren doorbracht. Wij krijgen nog een rondleiding in het Real Convento de Santa Clara dat in betere dagen 80 kloosterzusters telde en nu nog 4 oudjes onderdak biedt.
We rijden nu naar ons hotel in Zamora, waar het bezoek aan de kathedraal dat voor ’s anderendaags voorzien is, nog wordt afgewerkt, maar de meeste medereizigers vinden het blijkbaar welletjes voor vandaag, gezien het late uur, want er zijn slecht 5 gegadigden.
We rijden naar Ourense. Onze chauffeur is aan zijn verplichte rustdag toe en laat zich vervangen door een collega, maar volgt wel in diens auto. In de omgeving van Ourense verlaten we de autostrade om langs kleine baantjes naar de kloof die de rivier de Sil in het landschap heeft gegraven, te rijden. Prachtige
panoramas, mooi landschap.
Lunch is in een kleine herberg en dan tuffen we naar het
Monasterio de Santo Estevo, mooi gelegen in een bosrijke omgeving en vandaag helemaal herbouwd als een luxueuze parador.
We zijn op tijd in het hotel en nemen afscheid van onze vervangingschauffeur die met zijn wagen huiswaarts keert.
We rijden langs de Rias Altas, de noordelijke kuststreek van Gallicië. Mooie kust, grillig met veel baaien en kleurrijke plaatsjes.
We verlaten de autostrade in Pontevedra en stoppen in het stadje Poio.
Aan het Monasterio de Poio staat een van de
grootste hórreos uit de streek, antieke opslagplaatsen voor granen, gebouwd op stenen pilaren zodat ongedierte er niet bij kan en met spleten voor verluchting. De oudste dateren uit de 15e eeuw.
In Cambados worden we uitgenodigd op een
proeverij van wijn in de Bodega del Palacio de Fefiñanes van de Albarino druif. Speciale smaak en niet de mijne.
In het havenstadje Combarro is er een oud kwartier aan de vissershaven met
smalle straatjes, typische huisjes en
hórreos en we lunchen er in een van de vele restaurantjes.
Op weg naar Santiago is er nog een fotostop aan een
mooi panorama over de Rias en dan gaat het naar de
Monte do Gozo van waar de pelgrims hun doel, Santiago zagen liggen. Van hier naar de kathedraal is het een kleine 5km en dan nog 1.5 naar het hotel en kandidaten vrijwilligers kunnen de laatste kilometers te voet afleggen.
Onze vlucht is in de namiddag, en dus hebben we de morgen om Santiago te verkennen. We wandelen naar het centrale plein, we hebben afspraak met een lokale gids die ieder een soort ontvanger geeft waarmee zij de uitleg verschaft. De bedoeling is goed, maar de kwaliteit van de dingetjes deugt niet en dus maken we er maar het beste van. De kathedraal is in een erbarmelijke toestand en restauratie en onderhoud is meer dan noodzakelijk en rijkelijk over tijd. Maar er heerst een feestelijke kermisachtige sfeer, Santiago de Compostela laaft zich aan de pelgrims/wandelaars/fietsers die van over de ganse wereld naar hier komen.
En daarmee eindigt onze reis in het noorden van Spanje. Wij nemen afscheid van onze chauffeur Pepe en maken ons klaar voor vlucht van Iberia naar Madrid en aansluitend naar Brussel.
